از وين تا نيويورك

يكماه پيش اشاره اي داشتم به اينكه پرونده هسته اي ايران هر روز بيشتراز روز قبل شبيه به پرونده عراق مي شود و هم اكنون با گزارش پرونده ايران به شوراي امنيت اين شباهت كاملتر شده است ، اما با اين تفاوت كه آمريكا با تجربه قبلي بسيار آرامتر و حرفه اي تر با كارتهاي خود بازي مي كند ، طوريكه تا اينجا توانسته است شكاف بين اروپا و آمريكا را پر كرده و حتي روسيه و چين را هم تا حد زيادي در كنارخود داشته باشد ، در اين مسير بوش حاضر شد تا با قرار داد انتقال تكنولوزي پيشرفته هسته اي به هند وسفر همزمان به پاكستان اين دو كشور تازه هسته اي شده را نيز با خود همراه كند

آنچه مسلم است در مقام مقايسه دست آمريكا در نيويورك بسيار بازتر از وين مي باشد و به همين نسبت قدرت مانور ايران در شوراي امنيت بسيار محدود تر از شوراي حكام خواهد بود ، با اين حساب هر روز ايران در اين معاملات تنهاتر از گذشته مي شود، و خيلي خلاصه آنكه شايد در اين مسير چند راه اصلي را بتوان براي ايران تصور كرد

اول ‌ـ همان مسير پرونده عراق اما با بازي آرامتر و حساب شده تر از طرف آمريكا

دوم ـ عقب نشيني بدون نتيجه ايران همراه با كمي جام زهر

سوم ـ تصميمي عاقلانه براي مذاكره و معامله مستقيم وحساب شده ايران با آمريكا و بازيابي جايگاه ايران در خاورميانه ودر سطح بين المل و در عين حال تن دادن ايران به اصول دموكراسي و حقوق بشر

مسلما هر كدام از اين مسيرها نياز به بررسي فرصتها و تهديدهاي داخلي و خارجي براي ايران و آينده ايرانيان دارد ، اما به راستي كداميك از دو طرف اين دعواي اتمي به فكر آينده مردم ايران و سرنوشت جوانان و كودكان ايران زمين مي باشد؟ حكومتهاي مختلف در ايران سالهاست كه با دخالتهاي خارجي و بي تدبيري هاي داخلي فرصتها را يكي پس از ديگري به همسايگان وحتي كشورهاي دورتر تقديم كرده اند ، و دولتهاي غربي سالها ست كه به بهانه هاي مختلف و براي رقابت با يكديگر كشورهاي جهان سومي را قرباني منافع كوتاه مدت يا بلند مدت خود مي كنند ، بقول دكتر مصدق اي كاش اين نفت را هم نداشتيم تا اين همه دلسوز داخلي و خارجي براي آينده ايران و مردم آن پيدا نمي شد