هـفته پیش با تعدادی از دانشجویان برای بازدید به مجلس اتریش رفتیم , ساختمان مجلس از حدود دو سال پیش در حال تعمییرات و نوسازی بود و از مدتی پیش که این امور به اتمام رسیده امکان بازدید عمومی دوباره فراهم شده است و جالب آنکه افراد علاقمند با کمترین تشریفات اداری به صورت گروه دسته بندی می شوند و همراه با یک راهنما راهی بازدید از ساختمان مجلس می شوند این بازدید حدود یک ساعت طول می کشد و راهنمای مذکور تمام تحولات در ارتباط با مجلس و همینطور ساختمان آنرا توضیح می دهد و در انتهای بازدید گروه ها به سالن کوچکی که بی شباهت به سالن سینما نیست می روند و فیلمهای تاریخی از تحولات مجلس را تماشا می کنند حتی این امکان وجود دارد که محدوده ی خاصی از زمان را انتخاب کرد و تنها فیلم مربوط به آن محدوده زمانی را به تماشا نشست
از آنجاییکه امکان بیان تمام توضیحات آن بازید در اینجا مقدور نیست من تنها به زمان ساخت و طراحی آن بسنده میکنم و به تمام دوستان ساکن ویـن توصیه می کنم بازدید ازپارلمان را از دست ندهند البته با تماس قبلی و گرفتن وقت کارها بهتر پیش می رود و اما ساختمان مجلس , این ساختمان در سال 1873 توسط شخصی بنام هانسن با الهام از معماری یونان باستان طراحی می شود و ساخت آن حدود ده ســال به طول می انجامد سالن میانی این ساختمان با بیست ستون تقریبا سرخ رنگ به شکل با شکوهی یاد آور یونان باستان است گفته می شود هر ستون حدود شانزده تن وزن دارد این ساختمان دارای دو صحن مجلس می باشد چیزی شبیه مجلس سنا و مجلس عوام که اکنون از یکی از این صحن ها استفاده می شود
مورد جالبی که من آنجا دیدم گروه دانش آموزی بود که برای بازدید آمده بودند
خانم راهنما و یکی از دانش آموزان نه روی صندلی بلکه روی میز هیت ریسه مجلس نشسته بودند یعنی درست همان جایی که ریس مجلس و یا گاهی اوقات صدر اعظم کارهای خود را روی آن میز می گذارند !! این قضیه را مقایسه کنید با تقــدس مجلس و یا تشریفات اداری در ایران برای بازدید از مجلس... و در آخر آنکه راهنما خیلی با افتخار از گذشته پادشاهی و تبدیل شدن اتریش به جمهوری سخن می گفت و حتی کمی و کاست ها را با عنوان کسب مرحله به مرحله دموکراسی قابل توجه می دانست بطور مثال اینکه زنان سالیان سال حتی اجازه وارد شدن به ساختمان مجلس را نداشتند
***
چندی پیش ایران هم صد سالگی مجلس خود را پشت سر گذاشت اما با کمترین یاد و خاطره از روند تحولات مجلس در ایران و فرازو فرودهای آن , انگار گذشته ها همه باید به فراموشی سپرده شوند در صورتیکه همه
می دانیم تاریخ می تواند چراغ راه آینده باشد و فراموش کردن آن به معنای بهره نگرفتن ازتجربه نسل های پیشین است و در نهایت تکرار تاریخ و در جا زدن
***
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر